załamanie i kryzys w Bagdadzie, a tymczasem na salonach w Brukseli

Celowo nie układam chronologicznie wydarzeń. Pozwoliłem sobie na to, gdyż materiały, które czytam, muszą mieć konkretną opinię, moją własną, bo Wy - czytelnicy macie oczywiście swoją. 

Amicorum omnia communia – 

U przyjaciół wszystko jest wspólne.

Historia dotyczy sytuacji z lutego 2003 r. kiedy władze "Wspólnej Europy" zorganizowały nadzwyczajne posiedzenie Rady Europejskiej (wtedy 15 krajów członkowskich) w sprawie rozbrojenia Iraku i zastosowania się do polityki Rady Bezpieczeństwa ONZ. 

Rozbrojenie Iraku leżało już dawno w zamyśle Wspólnoty Europejskiej, natomiast konkretna decyzyjność narosła w 2002 r. W tym roku także spotkali się ministrowie spraw zagranicznych krajów UE w Danii aby omówić stan rzeczy. Spotkanie nie przyniosło oficjalnego stanowiska. Żaden przedstawiciel kraju nie zadeklarował bezpośrednio o "awanturze nad Tygrysem". 

Uzgodnili zatem oficjalnie, że jeżeli Rada Bezpieczeństwa ONZ będzie przychylna zbrojnej interwencji to Unia Europejska będzie tej decyzji przychylna. 

Wraz z topniejącym czasem do potencjalnego wkroczenia wojsk, stanowiska dyplomatyczne nabierały rumieńców. 

 Podkreślano chęć pokojowego rozwiązania kryzysu i chęć współpracy. 

W lutym 2003 Javier Solana (przedstawiciel UE ds. polityki zagranicznej) i Romano Prodi (przewodniczący KE) nawoływali władze w Bagdadzie do możliwości inspekcji przez komisje ONZ fabryk, przekazywali opinii publicznej stanowisko o ostatecznej możliwości wykorzystania wojsk. 

RFN nie chciało słyszeć o interwencji, nawet za mandatem RB ONZ.

Francja popiera wejście zbrojne jedynie w ostateczność, jeśli miałaby oparcie w rezolucji ONZ.

Grecja i Belgia podobnie jak Francja.

Wielka Brytania jest zdecydowana na wkroczenie wojsk, podkreśla to stanowisko, nawet bez decyzji RB ONZ.

Hiszpania i Włochy również wspierają stanowisko brytyjskie.

W takim układzie sił bardzo ciężko o konsensus i wypracowanie wspólnego zdania w tej sprawie. 

Najbardziej dziwi stanowisko Niemiec i Francji. Dwa kraje, które uważają się za "ŚRODEK CIĘŻKOŚCI EUROPY" są przeciwne interwencji. Więc jeśli nie wiadomo o co chodzi to chodzi o .., PIENIĄDZE.  Polityka zagraniczna, handel, wymiana. To synonimy takiego stanu. 

Nie mówi się o tym głośno, ale stan armii budził niestety kontrowersje. Nastroje, morale, opuszczanie armii przez doświadczonych żołnierzy, to był problem. 

RFN i Francja wystosowały notę w której przedstawiły rozwiązanie kryzysu irackiego. Plan przewidywał zwiększenie i wzmocnienie misji inspektorów rozbrojeniowych.

W dyplomacji ważny jest także spryt. Wielka Brytania wspólnie z Hiszpanami zainicjowały apel 8 państw - Polska, Węgry, Czechy, Dania, Portugalia i Włochy, który zawierał wezwanie do rozbrojenia Iraku wspólnie z USA. Apel pominął całą biurokrację europejską, bez konsultacji z innymi krajami członkowskimi. Polska, Węgry i Czechy starały się o przyjęcie do Unii Europejskiej. To oczywiste, że nie można było odrzucić takiej propozycji. Stanowisko krajów było znane, bo 4 lata wcześniej przystąpiły do NATO.

Kolejny ruch to "PRZYBLIŻENIE" relacji Paryż - Berlin. Proponowały powołanie prezydenta UE, ministra spraw zagranicznych UE, korpusu dyplomatycznego UE i wprowadzenie głosowania kwalifikowaną większością w zakresie polityki zagranicznej. 

Te kraje zaczęły obnażać w ten sposób swoje zapędy. Francja i Niemcy narzucały mniejszym krajom swoją politykę. 

Dyplomaci USA i Wielkiej Brytanii "dokładali do tego ogniska" stosując terminologię przesunięcia i wiązania przyszłości z krajami Europy Środkowo - Wschodniej.  

od lewej: Barroso, Blair, Bush, Aznar. 

Wnioski? Nie może być wspólnego języka w przypadku kiedy wykazuje się pozycje autorytarną w relacji do innych. Jest to ewidentnie ukazana PORAŻKA wspólnej polityki zagranicznej UE. 

A Polski wtedy nawet w niej nie było.

Pamiętajcie, że to był luty 2003 r. 

.

.

.

.

.

I stanowisko niemiecko-francuskie pozostało takie samo.