Armia Iracka

Przegląd sił zbrojnych Iraku w momencie inwazji.

na zdjęciu przemarsz wojsk irackich, Gwardii Republikańskiej , luty 2003

W dniach prowadzących do inwazji w Iraku w 2003 r. Iw następnej wojnie w Iraku Armia składała się z 375 000 żołnierzy, zorganizowanych w pięć korpusów.
W sumie było 11 dywizji piechoty, 3 zmechanizowane podziały i 3 oddziały pancerne.
Straż Gwardii Republikańskiej liczyła od 50 000 do 60 000 żołnierzy (choć niektóre źródła wskazują siłę do 80 000).

porównanie żołnierza USA oraz Irackiej Gwardii Republikańskiej

W styczniu 2003 r., przed rozpoczęciem inwazji na Irak w marcu 2003 r., była ona głównie zlokalizowana we wschodnim Iraku.

Pięć korpusów zostało zorganizowanych w następujący sposób:
Pierwszy Korpus, w pobliżu Kirkuku, składał się z 5. Dywizji Zmechanizowanej, Dywizji Piechoty II, 8 Dywizji Piechoty i 38 Dywizji Piechoty.
Drugi Korpus, w pobliżu Diyaly, miał 3 Pancernik, 15 Dywizję Piechoty i 34 Dywizję Piechoty.
Trzeci Korpus, w pobliżu An Nasiriyah, miał 6 Dywizję Pancerną, 51 Mechanizowaną Dywizję i 11 Dywizję Piechoty.
Czwarty Korpus, w pobliżu Amarah, obejmował 10. Dywizję Pancerną, 14 Dywizję Piechoty i 18 Dywizję Piechoty.
Piąty Korpus, w pobliżu Mosulu, miał I Dywizję Zmechanizowaną i IV, VII i 16. Dywizje Piechoty.

Siła Zachodniej Pustyni, składająca się z oddziału piechoty piechoty i innych jednostek w zachodnim Iraku.

Podczas inwazji w Iraku w 2003 r. armia iracka została pokonana w wielu bitwach, w tym przez grupę zadaniową Wikingów na północy oraz w bitwę pod Nasiriyah , a także bitwę w Bagdadzie.
 Armia Iracka została rozwiązana przez rozkaz Tymczasowego Urzędu  Koalicji nr 2 wydany przez amerykańskiego Administratora Iraku Paula Bremera w dniu 23 maja 2003 r.

Ciekawym zestawieniem będzie umundurowanie na rok 2003 armii irackiej.

Wielu żołnierzy irackich walczyło do kapitulacji lub śmierci, ale większość poddawała się wojskom koalicji.

Historia Iraku

Irak. Historia.

Najwcześniejsze ślady zasiedlenia w Mezopotamii, stanowiącej obecnie główną część Iraku, pochodzące z okresu środkowego paleolitu odkryto w części północno-wschodniej, z końca VI tysiącleciu p.n.e. — w części południowej. Powstaniu i rozwojowi kultur sprzyjały: żyzność ziemi i dogodne położenie handlowe. Kraj między Tygrysem i Eufratem stał się jedną z kolebek cywilizacji ludzkiej. Twórcami pierwszej wysoko rozwiniętej kultury (koniec IV tysiąclecia) byli Sumerowie. Dalsze dzieje Mezopotamii wiążą się z historią Akadu, Asyrii, Babilonu, państwa Mitanni i Persji, w 2. połowie IV w. podbitej przez Aleksandra III Wielkiego.Od III wieku Mezopotamia przeszła pod panowanie Seleukidów, od ok. 130 p.n.e — Partów, stając się terenem starć z Rzymianami (północna część Mezopotamii była prowincją rzymską). Od 226 n.e. znalazła się w granicach perskiego państwa Sasanidów. W połowie ziemie obecnego Iraku zostały VII w. zdobyte przez Arabów, co zapoczątkowąło islamizację kraju. Jako ciekawostka historyczna proszę o odwiedzenie witryny:http://ciekawostkihistoryczne.pl/2012/02/19/inwazja-na-irak-1400-lat-temu/2/Za panowania Abbasydów (750–1258) Irak był ośrodkiem kalifatu ze stolicą w Bagdadzie. 

 Mezopotamia. Sumerowie. Kolebka cywilizacji.

Znakomite opracowanie kartograficzne Mezopotamii.W 1258 zdobyty i spustoszony przez Mongołów (zniszczenie systemu nawadniającego było główną przyczyną upadku gospodarczego kraju, z którego już się nie podniósł).W 1. połowie XVI w. Irak wszedł w skład imperium osmańskiego. Wojny turecko-perskie XVI–XVIII w. pogłębiły gospodarczy i kulturalny upadek kraju. W XVII w. zaczęła się penetracja brytyjska, nasilona na początku XIX w. Na przełomie XIX i XX w. ugruntowały się wpływy niemieckie (m.in. Niemcy uzyskali od sułtana koncesję na budowę bagdadzkiej kolei żelaznej).Podczas I wojny światowej Irak — jako prowincja turecka — został zajęty przez wojska brytyjskie. W 1920 mandat nad Irakiem (w jego skład weszły dawne prowincje tureckie — Mosul, Bagdad i Al-Basra) otrzymała z ramienia Ligi Narodów Wielka Brytania, co spowodowało wybuch powstania w Iraku. Po jego stłumieniu Wielka Brytania 1921 proklamowała Irak monarchią konstytucyjną i osadziła na tronie emira Fajsala I (z dynastii Haszymidów). Faktyczne rządy sprawował jednak brytyjski wysoki komisarz.

Od 1932 Irak stał się państwem niepodległym, członkiem Ligi Narodów, Wielka Brytania zachowała jednak wpływy na podstawie układu brytyjsko-irackiego z 1930 (wojsk. bazy lotnicze, zapewnienie wojskom brytyjskim prawa swobodnego poruszania się po terytorium Iraku w wypadku wojny). 

W latach 30. i w okresie II wojny światowej powtarzały się powstania Kurdów, domagających się autonomii, oraz liczne zamachy stanu. Na początku lat 30. duże wpływy zyskali komuniści (powstanie związków zawodowych, strajki), 1934 powstała Iracka Partia Komunistyczna.

 W czasie II wojny światowej wzrosły sympatie proniemieckie wśród społeczeństwa irackiego.

 W IV 1941 doszło do antybrytyjskiego zamachu stanu R. al-Gajlaniego, po zlikwidowaniu rewolty (V 1941) nastąpiła okupacja Iraku przez wojska brytyjskie. W 1943 Irak wypowiedział wojnę państwom Osi, a 1945 przystąpił do ONZ. 

Brytyjscy żołnierze spoglądający na Bagdad.

Wojska Iraku wzięły udział w I wojnie arabsko-izraelskiej 1948–49 (po której wyemigrowało z Iraku ok. 130 tys. Żydów). 1948–58 rząd zlikwidował Iracką Partię Komunistyczną, przeprowadził reformy administracyjne i ekonomiczne, udzielił koncesji na wydobycie ropy naftowej USA i Wielkiej Brytanii.

Arabscy ochotnicy podczas I wojny arabsko - izraelskiej

 W 1955 Irak zawarł układ z Turcją, który stał się podstawą paktu bagdadzkiego (CENTO). W 1958, w odpowiedzi na utworzenie Zjednoczonej Republiki Arabskiej, Jordania i Irak utworzyły unię — Arabskie Państwo Federalne (o nastawieniu prozachodnim).

W VII 1958 nastąpił republikański przewrót wojskowy z gen. A. al-K. Kasimem na czele. Obalono monarchię, ogłoszono tymczasową konstytucję, która m.in. gwarantowała równość obywateli wobec prawa i zapowiadała Kurdom autonomię. Rząd premiera Kasima prowadził politykę tzw. pozytywnego neutralizmu (1959 wystąpienie Iraku z paktu bagdadzkiego, likwidacja obcych baz wojskowych), nawiązano przyjazne stosunki z ZSRR. W polityce wewnętrznej Kasim sprawował rządy dyktatorskie, oparł się na komunistach. 

W 1961 wybuchło nowe powstanie Kurdów, którzy wbrew obietnicom Kasima nie otrzymali autonomii. Żądania przyłączenia Kuwejtu (1961 uzyskał niepodległość) do Iraku zostały potępione przez inne kraje arabskie. W II 1963 przewrót wojsk. pod hasłami antykomunizmu i jedności arabskiej — prezydentem został A. as-S. Arif; w tymże roku podpisano w Kairze układ o unii między Irakiem, Egiptem i Syrią, który nie wszedł w życie. W 1965 zniesiono wprowadzone 1958 rządy wojskowe, utworzono rząd cywilny. W VII 1968 przywódcy partii Baas dokonali zamachu stanu. Były premier A.H. al-Bakr został prezydentem, dowódcą sił zbrojnych, premierem oraz przewodniczącym nowo utworzonej Rady Dowództwa Rewolucji; partia Baas (odłam iracki) objęła władzę. W 1974 Kurdowie otrzymali ograniczoną autonomię. Ogłoszono Kartę Narodową, zawierającą definicję socjalistycznego systemu politycznego (wg ideologii Baas) i kierunki programu działania w zakresie: gospodarki, polityki wewnętrznej. (m.in. potwierdzenie praw narodu kurdyjskiego do autonomii) i zagranicznej. W 1978 Irak potępił izraelsko-egipskie rozmowy pokojowe.

W VII 1979 prezydent Al-Bakr ustąpił, a jego następcą został Saddam Husajn. 

Prezydent Iraku Saddam Hussein, 1979 r.

Część członków Rady Dowództwa Rewolucji oskarżono o próbę zamachu i stracono, rozgromiono komunistów, nastąpiła poprawa stosunków z Zachodem (Irak potępił interwencję sowiecką w Afganistanie). W VI 1980 doszło do pierwszych wyborów powszechnych (kobiety zyskały prawo głosu), które wyłoniły parlament — Zgromadzenie Narodowe. Wzrost napięcia w stosunkach iracko-irańskich doprowadził IX 1980 do wojny, która przyniosła Irakowi duże straty gospodarcze (m.in. zniszczenia instalacji naftowej, spadek wydobycia ropy), jednakże finansowa pomoc Arabii Saudyjskiej, Kuwejtu oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich umożliwiła rozbudowę potencjału militarnego oraz podjęcie wielu nowych inwestycji. 

Jako ciekawy artykuł proponuję: https://wolnemedia.net/wojna-iracko-iranska/

W VIII 1988 Irak podpisał zawieszenie broni z Iranem i rozpoczął negocjacje pokojowe. Saddam Husajn zapowiedział reformy polityczne, przygotowano projekt konstytucji. Niepokój światowej opinii publicznej wzbudziły doniesienia o produkcji przez Irak broni chemicznej, wykorzystaniu pomocy Zachodu do tworzenia armii wyposażonej w broń biologiczną i rakietową oraz pracach nad bronią nuklearną.

W 1990 Irak oskarżył Kuwejt o systematyczne uszczuplanie złóż irackich na granicy iracko-kuwejckiej oraz domagał się anulowania przez Kuwejt pożyczek udzielonych podczas wojny iracko-irańskiej. Po fiasku negocjacji w VIII 1990 Irak zaatakował Kuwejt i ogłosił przyłączenie go do Iraku. Po rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nastąpiła międzynar. blokada Iraku, obsadzenie granicy z Arabią Saudyjską przez wojska koalicji (gł. USA). 

W I i II 1991 działania wojenne przeciwko Irakowi zakończyły się jego kapitulacją (wojna nad Zatoką Perską). 

Operacja "Pustynna Burza"

Opis szczegółowy i ciekawostki znajdziecie w: 

http://www.konflikty.pl/historia/czasy-najnowsze/operacja-pustynna-burza-pierwsza-wojna-w-zatoce-perskiej/

Wojska irackie wycofały się z Kuwejtu, wybuchły powstanie Kurdów i rewolta szyitów w południowym Iraku krwawo stłumione przez wojska rządowe. Zapowiedź międzynarodowej interwencji spowodowała podjęcie rozmów z Kurdami na temat ich autonomii. Od 1991, na mocy decyzji Rady Bezpieczeństwa ONZ, iracki przemysł zbrojeniowy objęto zakazem badań jądrowych i poddano stałej kontroli międzynarodowej. Lotnictwu irackiemu nie zezwolono latać na północ od 36° N i na południe od 32° N — zakaz ten wydało ONZ w celu ochrony przed bombardowaniami Kurdów i szyitów. W 1992 Kurdowie iraccy ogłosili powstanie ich autonomicznego państwa, nieuznanego przez rząd Iraku. W 1993 i 1996 USA zbombardowały irackie wyrzutnie rakietowe na północy kraju, tereny na południu i okolice Bagdadu z powodu nierespektowania przez Irak ustaleń ONZ. W 1996 ONZ zezwoliła na eksport ograniczonej ilości ropy naftowej (program „ropa za żywność”) i rozszerzyła strefę bezpieczeństwa na południu do 33. równoleżnika. W 1997 i 1998 Irak uniemożliwił pracę zespołom komisji ONZ ds. rozbrojenia Iraku. Powtarzające się konflikty z inspektorami ONZ uniemożliwiały zniesienie embarga nałożonego na Irak 1991.

Po ataku terrorystycznym na Nowy Jork i Waszyngton 11 IX 2001 USA wzmogły presję na Irak, żądając powrotu inspektorów międzynarodowych. W 2002 prezydent G.W. Bush włączył Irak do osi zła, oskarżając m.in. o produkcję broni masowego rażenia i grożąc atakiem wojskowym mającym na celu obalenie prezydenta Husajna. 

W III 2003 koalicja skupiona wokół USA i Wielkiej Brytanii rozpoczęła militarną interwencję zakończoną upadkiem reżimu Husajna.

Zdjęcie z przeprowadzonego bombardowania Bagdadu w marcu 2003 r.

Irak został podzielony na 4 strefy stabilizacyjne kontrolowane przez wojska USA i Wielkiej Brytanii oraz Polski i kilkudziesięciu innych państw. Przejęto także tymczasowo administrację cywilną. W III 2004 Tymczasowa Rada Zarządzająca przyjęła tymczasową konstytucję, a VI 2004 władza w kraju została oficjalnie przekazana Irakijczykom. Rada została rozwiązana, ale wojska koalicji pozostały w Iraku bezterminowo. Wybrano prezydenta państwa (Gh. al-Jawar) i premiera (I. Alawi), mających sprawować urzędy do czasu demokratycznych wyborów. W społeczeństwie Iraku dużą siłą polityczną stali się szyici, wśród których ukształtowały się 2 skrzydła: umiarkowane pod przywództwem ajatollaha A. as-Sistaniego oraz skrajnie antyamerykańskie dowodzone przez M. as-Sadra. Powstały liczne nowe partie i ugrupowania polityczne.

Od czasu formalnego zakończenia wojny rozwinęła się wojna partyzancka, szczególnie wzmożona na terenach sunnickich — główny ośrodek oporu Al-Falludża (krwawo stłumione powstanie XII 2004). W wyniku walki o władzę pomiędzy rozmaitymi ugrupowaniami politycznymi oraz licznych krwawych aktów terroru skierowanych przeciwko Irakijczykom, jak i wojskom okupacyjnym, zginęło wiele tysięcy obywateli Iraku i ponad 1,5 tysiąca żołnierzy sił sprzymierzonych (w tym Polacy). 30 I 2005 w I. przeprowadzono wybory powszechne do parlamentu, w których wzięło udział 59% uprawnionych (zostały zbojkotowane przez zdecydowaną większość sunnitów), które wygrał popierany przez As-Sistaniego, Zjednoczony Sojusz Iracki (48% głosów). Dalsze miejsca zajęły: sojusz ugrupowań kurdyjskich (26%) i Iracka Lista Narodowa premiera Alawiego (14%). W IV 2005 na prezydenta Iraku został wybrany Kurd Dż. Talabani, na wiceprezydenta — G. al-Jawar (sunnita), a na stanowisko premiera desygnowano szyickiego działacza I. al-Dżafariego. 

Przyjęta w referendum powszechnym 15 X konstytucja Iraku nadała mu ustrój republiki federacyjnej. Kolejne wybory parlamentarne (XII 2005) ponownie wygrał Zjednoczony Sojusz Iracki (41%), przed ugrupowania kurdyjskimi (21%). Na trzecim miejscu uplasowała się główna lista sunnicka — Iracki Front Zgody (15%), na czwartym — Iracka Lista Narodowa (8%). Na czele koalicyjnego rządu po długotrwałych negocjacjach stanął szyita N. al-Maliki.

W X 2005 rozpoczął się w Bagdadzie pierwszy proces Saddama Husajna (ujętego przez Amerykanów w XII 2003). W VI 2006 w ataku amerykańskim zginął przywódca terrorystów związanych z al-Ka’idą A.M. al-Zarkawi. 

W 2011 wycofanie wojsk amerykańskich i zakończenie operacji zbrojnej, od tego czasu wzrost napięć pomiędzy szyitami a sunnitami. Północno-zachodnia część I. znajduje się pod kontrolą samozwańczego kalifatu islamskiego, a od 2014 władze sprawuje prezydent M.F. Masum.

Polecam wydawnictwo dla dociekliwych:

http://www.wydawnictwodialog.pl/index.php?route=product/product&product_id=77

żródło: http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Irak-Historia;4574304.html

Polecam informacje o Iraku: http://www.tadeusz.binek.pl/

Rydwan demokracji czyli rzecz o HUMVEE

Nie byłoby szybkiego przemieszczania się w terenie bez odpowiedniego pojazdu.
Idealnym rozwiązaniem jest stosunkowo lekki, dobrze wyposażony, niezawodny, uzbrojony, ładowny pojazd.
Amerykanie taki mają - jest to HUMMER zwany również HUMVEE.

Jest obecnie jednym z najbardziej rozpoznawalnych pojazdów na świecie.

Humvee wywarło takie wrażenie, że po wojnie w Zatoce Perskiej producent AM General ogłosił produkcję wersji cywilnej, aby sprostać potrzebom społeczeństwa.
Jeden entuzjastyczny fan powiedział New York Timesowi:
"Kiedy widziałem te rzeczy, to auto w telewizji podczas wojny w Zatoce Perskiej i jako zwykły obywatel się temu przyglądałem, zrobił na mnie wrażenie. Są jak amerykański duch".
jako ciekawostka dzisiaj gubernator, kiedyś hollywoodzki, muskularny aktor Arnold Schwarzenegger kupił pierwsze cywilne Hummer H1 w 1992 i kilka więcej w ciągu lat dziewięćdziesiątych.

Historia Humvee zaczęła się pod koniec lat siedemdziesiątych, a armia Stanów Zjednoczonych zdała sobie sprawę, że potrzebny jest lepszy pojazd, aby zastąpić starszą flotę M561 Gama Goats i M151 Jeep. W szczególności armia potrzebowała jednego lekkiego pojazdu taktycznego, który mógłby pełnić rolę kilku istniejących samochodów ciężarowych już w służbie.
W 1979 r. Armia sporządziła ostateczne specyfikacje dla nowego pojazdu, które obejmowałoby wspólne podwozie, które można zmodyfikować w wiele wariantów.

AM General, Chrysler Defense i Teledyne Continental zostali wybrani do zaprojektowania i zbudowania jedenastu prototypowych HMMWV do testowania. Pojazdy badawcze w końcu pokonały ponad 600 000 mil i przeprowadzono próby obejmujące trudne kursy offroad na pustyni oraz warunki arktyczne.
W końcu został zaprojektowany przez AM Generala - Humvee, który znamy dzisiaj.
Ten projekt wygrał, a firma w 1983 roku otrzymała wstępną umowę na 2334 pojazdy.

Była to pierwsza partia pięcioletniego kontraktu na blisko 55000 pojazdów, z czego 39000 zostało przeznaczonych na armię, a reszta przeznaczono na pozostałe formacje, w tym na korpus piechoty morskiej. Do czasu pierwszej wojny w Zatoce Perskiej firma AM General wyprodukowała ponad 72 000 pojazdów dla klientów z USA i zagranicy. W 1995 r. osiągnięto symboliczne 100000 pojazdów na 10 lat projektu.

Humvee został wykorzystany do działania w czasie wojny w Iraku w 2003 r.
Pozytywne nagłówki, które konstrukcja otrzymała podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej oraz działań rangersów i specjalsów w 2002 roku w Afganistanie zostały zastąpione rosnącym niezadowoleniem z możliwości funkcjonowania wojsk przed nowymi zagrożeniami, takimi jak IED, miny i bomby.

IED - (tzw. potocznie AJDIK) czyli improwizowane urządzenie wybuchowe, to bomba zbudowana i używana w sposób inny niż w konwencjonalnej akcji wojskowej. Mogą być zbudowane z konwencjonalnych wojskowych materiałów wybuchowych, takich jak pocisk artyleryjski, ze spłonką przymocowaną do mechanizmu detonacyjnego. IED są powszechnie stosowane jako bomby przydrożne.
 W drugiej wojnie w Iraku IED były szeroko stosowane wobec sił podbojowych USA, a do końca 2007 r. stały się odpowiedzialne za około 63% zgonów koalicji w Iraku. 

 Od samego początku Humvee nie był zaprojektowany jako pojazd pancerny i nie posiadał żadnych istotnych zabezpieczeń oraz opancerzenia i płyt balistycznych.

Hummer przedstawił mnóstwo modeli i sposobów karosacji pojazdów.

Główne wersje HMMWV A0 / A1 / A2

Po wprowadzeniu serii A1 liczba modeli została zredukowana, a kolejne wersje zostały zmienione przy wprowadzaniu serii A2 

M56 / M56A1 Czujnik Generatora Dymu Coyote (montowany na HMMWV, a nie Typowa HMMWV)

M707 Rycerz (wymieniony, pierwotnie zamontowany na M1025A2 HMMWV, a nie typowy HMMWV)

M966 / M966A1 Śruba do przewozu rakiet Missile Carrier, zbroja podstawowa, bez wciągarki

M996 Mini-karetka pogotowia, dwie ściółki, twarda góra (klasyfikowane, ale nie produkowane)

M997 / M977A1 ​​/ M977A2 Maxi pogotowie ratunkowe, cztery ściółki, podstawowa zbroja

M998 / M998A1 Ładunek / troop Przewoźnicy bez wciągarki

M998 Avenger HMMWV (montowany na HMMWV, a nie typowy HMMWV)

M1025 / M1025A1 Uzbrojenie, podstawowa opancerzenie, bez wciągarki

M1025A2 Uzbrojenie / Ruchoma Przeciwrzutowa, podstawowa zbroja

M1026 / M1026A1 Uzbrojenie zbroi, podstawowa zbroja, z wciągarką

M1035 / M1035A1 / M1035A2 Miękka pogotowia pogotowia ratunkowego, dwie ściółki

Przenośnik rakietowy M1036 TOW, podstawowa opancerzenie, z wciągarką

M1037 Przechowalnia Shelter, bez wciągarki

M1037 Przewoźnik Shelter MSE

M1038 / M1038A1 Ładunek / troop nośny z wciągarką

M1042 Schronienie dla schronisk, z wciągarką

M1043 / M1043A1 Uzbrojenie Uzbrojenia, uzupełnienie pancerza, bez wciągarki

M1043A2 Uzbrojenie Uzbrojenia, zbroja dodatkowa

M1044 / M1044A1 Uzbrojenie Uzbrojenia, Uzbrojenie dodatkowe, z wciągarką

M1045 / M1045A1 Śruba do przewozu rakiet Missile Carrier, zbrojenie uzupełniające, bez wciągarki

M1045A2 TOW Missile Carrier, zbroja dodatkowa

M1046 / M1046A1 Śruba do przewozu pocisków rakietowych, pancerz uzupełniający, z wciągarką

M1069 Traktor do pistoletu M119 105 mm

M1097 / M1097A1 Ciężki Hummer Variant (HHV) Platforma bazowa M1097A2

M1097A2 Cargo / Troop Carrier / Prime Mover (wymiana M998A1)

M1097A2 Przechowalnia Shelter

M1097 Ciężki hatcher HMMWV (montowany na HMMWV, a nie typowy HMMWV)

Packhorse - załącznik do konwersji wersji M1097 do wersji ciągnika na naczepy

XM1109 Up-Armored Heavy Hummer Varinat (UA-HHV) (zastąpiony przez M1114)

M1123 Troop / cargo (amerykańskie marynarki specjalne M1097A2)

Aktywny system odrzucania (montowany na HMMWV)

Pojazd mobilny naziemny (wariant ops)

IMETS (montowany na HMMWV, a nie w klasyfikacji typowej HMMWV)

ZEUS-HLONS (montowany na HMMWV, a nie typowy HMMWV)

Skorpion - 

M1113  (ECV) 

W ramach umowy z armią amerykańska AM General opracował pojazd o zwiększonej pojemności M1113 (ECV). 

M1097A2 jest podstawą dla pojazdu o zwiększonej pojemności (ECV). ECV zapewniał pojemność ładunkową umożliwiającą większy zasięg komunikacyjny, zwiększony poziom ochrony dla użytkowników oraz służący jako odpowiednik platformy do składowania materiałów wybuchowych.

M1114 z kowalencyjną wieżyczką powraca z misji do zwalczania konfliktów logistycznych (CLP) do CAMP Adder

Pod koniec 1995 r. Rozpoczęła się produkcja M1114 w oparciu o ulepszone podwozie ECV. 

M1114 spełnia wymogi armii dla zwiadowcy, wojskowej policji i sprzętu do usuwania materiałów wybuchowych o podwyższonych poziomach ochrony balistycznej.

M1114 zapewnia ochronę przed pociskami przebijającymi 7,62 mm, odłamkami artyleryjskimi o średnicy 155 mm i wybuchami min przeciwpiechotnych o wadze ładunku 5,4 kg.

W czerwcu 1996 r. Armia amerykańska zakupiła pierwsze 390 M1114 dla operacji w Bośni. 

Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych mają wiele pojazdów M1114, które różnią się szczegółowo od modelu armii Stanów Zjednoczonych. 

Pod oznaczeniem M1116 typ został specjalnie zaprojektowany i dostosowany do potrzeb amerykańskich sił powietrznych. M1116 posiada rozszerzoną powierzchnię ładunkową, obudowę opancerzoną dla strzelca, a także system wewnętrznego ogrzewania i klimatyzacji. 

M1114 i M1116 otrzymały pancerz w O'Gara-Hess & Eisenhardt Armoring Company w Fairfield w stanie Ohio. 

M1145 oferuje ochronę M1114 i M1116 dla eskadry operacji wspomagania operacji lotniczych (ASOS). 

Przed wprowadzeniem najnowszych wariantów opancerzonych HMMWV, a między 1993 a czerwcem 2006 Armor Holdings wyprodukował ponad 17 500 pancernych HMMWV (ponad 14 000 w latach 2003-2007).

Ciemna strona wojny

Irackie ofiary wojenne czyli śmierć między Eufratem i Tygrysem w czasie inwazji, aż po dzień dzisiejszy.

O ile szacunki dotyczące liczby ofiar wypadków w czasie inwazji w Iraku różnią się znacznie, większość zgonów i obrażeń nastąpiła po tym, jak prezydent Bush ogłosił w dniu 1 maja 2003 r. zakończenie "poważnych operacji bojowych". Według CNN rząd USA podał, że 139 amerykańskich wojskowych zostało zabitych przed 1 maja 2003 r.
Szacunki dotyczące ofiar cywilnych są bardziej zmienne niż te dotyczące personelu wojskowego. Zdaniem Irackiego Korpusu, grupy, która opiera się na raportach prasowych, raportach organizacji pozarządowych i oficjalnych danych o wypadkach cywilnych, w fazie inwazji zginęło około 7,500 cywilów, a od kwietnia 2007 r. ponad 60 000 cywilów zostało zabitych.

W listopadzie 2006 r. minister spraw wewnętrznych w Iraku Ali al-Shemari powiedział, że od inwazji z marca 2003 r. między 100.000 a 150.000 Irakijczyków zostało zabitych.
Al-Shemari oparł swoją liczbę na szacunkach 100 ciał dziennie przyniesionych do obozów i szpitali - takie obliczenia zbliżyłyby się do 130 000 łącznie.

Badania przeprowadzone przez Lancet wśród ofiar wojny w Iraku, przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa, oceniają znacznie większe straty cywilne, ale nie różnią się między fazą inwazji (marzec-maj 2003 r.) a fazą okupacji (od maja 2003 r.).
 Badanie Lancet szacuje, że w wyniku konfliktu zmarło ponad 650 000 Irakijczyków, z czego większość z tych zgonów miała miejsce po maju 2003 r. Badania te były bardzo kontrowersyjne w czasie publikacji, przyciągając znaczną krytykę.

9 stycznia 2008 r. Światowa Organizacja Zdrowia zgłosiła wyniki Irakijskiego Badania Zdrowia w Rodzinie opublikowanego w The New England Journal of Medicine. Naukowcy przeprowadzili ankietę wśród 9455 gospodarstw domowych w Iraku i oszacowało 151 000 zgonów z powodu przemocy (95% zakres niepewności, 104 000 do 223 000) od marca 2003 r. do czerwca 2006 r.

Oszacowanie 14 września 2007 r. Przez ORB (Niezależna Brytyjska Agencja Wyborcza) sugeruje, że całkowita liczba ofiar spowodowana wojną w Iraku od czasu inwazji prowadzonej przez USA wynosi ponad 1,2 miliona (1.220.580). Chociaż wyższa niż oszacowana w 2006 r.

28 stycznia 2008 r. ORB opublikowało aktualizację w oparciu o dodatkowe prace przeprowadzone na obszarach wiejskich Iraku. Przeprowadzono około 600 dodatkowych wywiadów, w wyniku których oszacowanie ofiar zostało zmienione na 1 033 000 z określonym zakresem 946 000 do 1120 000.

Uchodźcy wojenni

Ponad 4,2 miliona Irakijczyków, czyli ponad 16% ludności irackiej, straciło swoje domy i stało się uchodźcami od 2003 roku. W dniu 21 czerwca 2007 r. Wysoki Komisarz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców szacuje, że 2,2 miliona Irakijczyków zostało wysiedlonych do krajów ościennych, a 2 miliony zostało wysiedlonych wewnętrznie. Co roku prawie 100 000 Irakijczyków ucieka do Syrii i Jordanii. Uważa się, że około 40% klasy średniej w Iraku uciekło w różnych kierunkach geograficznych. Większość ucieka od systematycznych prześladowań i nie chce powrotu do ojczyzny. Wszyscy ludzie, od profesorów uniwersyteckich po rzemieślników, prześladowani byli przez milicje, powstańców i przestępców. Około 331 nauczycieli szkół zostało zabitych w pierwszych czterech miesiącach 2006 r., Zgodnie z Human Rights Watch, a co najmniej 2200 irackich lekarzy zostało zabitych, od inwazji w 2003 roku.

ONZ donosi, że chociaż chrześcijanie stanowią mniej niż 5% ludności Iraku, to stanowią oni prawie 40% uchodźców uciekających z Iraku. Ponad 50% chrześcijan irackich opuściło kraj. W 1987 roku ostatni spis iracki liczył 1,4 miliona chrześcijan. Gdy jednak wojna zraziła upokorzenie na islam, łączna liczba chrześcijan spadła do około 500 000, z czego 250 000 mieszkało w Bagdadzie. Ponadto społeczności Mandaean i Yazidi są narażone na ryzyko eliminacji ze względu na etyczne oczyszczanie społeczeństwa przez ekstremistów islamskich. Aż 110 000 Irakijczyków mogłoby być potencjalnie dyskryminowanych z powodu ich pracy na rzecz sił koalicji.

Artykuł z 25 maja 2007 r. zauważył, że w ciągu ostatnich siedmiu miesięcy tylko 69 osób z Iraku otrzymało status uchodźcy w Stanach Zjednoczonych.
To oznacza jak bardzo społeczeństwo amerykańskie, polityka Stanów Zjednoczonych opiera się na demokracji. Można zadać pytanie: co powie naród gdy "zaprosimy" islamistów do naszego domu? Wyznawców, tej wiary którzy w 2001 dokonali zamachów na WTC w Nowym Jorku oraz Pentagon.

Zbrodnie wojenne w Iraku w 2003 roku

Po zasadzce na wojska amerykańskie w czasie bitwy pod  Nasiriyah, 23 marca w irackiej telewizji pojawiły się ciała kilku amerykańskich żołnierzy, którzy zostali zabici podczas walk. Niektórzy żołnierze mieli widoczne rany, postrzały, które doprowadziły do ​​spekulacji, że zostały wykonane jako egzekucje. Z wyjątkiem sierżanta Donalda Waltersa, od tamtej pory żaden dowód nie poparł tego scenariusza i ogólnie przyjmuje się, że żołnierze zginęli w akcji. Pięciu żyjących jeńców zostało również brutalnie przesłuchanych, naruszając konwencje genewskie.

Smutna prawda i potwierdzenie, że wojna to śmierć, ból, łzy...