Rada Europejska i "Iracka wolność" czyli posiedzenie po inwazji

Teraz rozpatrujemy ten wątek jako historię, której oblicze przejawia się do dnia dzisiejszego. Jak mocno ujmiemy szczegóły zależy od nas samych. Jak mocno będziemy pamiętać i  jak długo także zależy od nas.

Zacznę od tego aby rozróżnić Unię Europejską oraz Radę Europejską.

Rada Europejska, utworzona w wyniku międzyrządowych uzgodnień 10 grudnia 1974 na szczycie paryskim jako forma systematycznych spotkań szefów rządów i głów państw członków Wspólnot Europejskich. Formalnie miejsce Rady Europejskiej w strukturze Wspólnot Europejskich zostało potwierdzone w Jednolitym Akcie Europejskim oraz Traktacie o Unii Europejskiej (choć wciąż nie jest ona instytucją statutową Wspólnot, uważana jest przez niektórych za jedyny organ Unii Europejskiej jako takiej).

Jest najważniejszą instytucją polityczną Unii, która decyduje o kierunkach rozwoju organizacji (np. w kwestiach gospodarczych) i aktualnej strategii, szczególnie jeśli chodzi o Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa (WPZiB). Na tzw. spotkaniach na szczycie często zapadają też decyzje o stowarzyszeniu poszczególnych państw z UE bądź przyjęciu nowych członków.

Rada Europejska zbiera się co najmniej dwa razy w roku. Przewodniczy jej głowa państwa (rządu) kraju sprawującego aktualnie prezydencję w UE. W spotkaniach uczestniczą szefowie rządów państw członkowskich (w przypadku Francji i Finlandii głów państwa) oraz Przewodniczący Komisji Europejskiej. Gremium w tak ustalonym składzie często jest wspierane przez ministrów spraw zagranicznych i jednego z członków Komisji. Decyzje podejmowane są przez osiągnięcie konsensusu a informacja o nich jest podawana w formie deklaracji.

Przez długie lata Rada Europejska dostarczała swoistych impulsów do rozwoju integracji europejskiej, podejmowała inicjatywy, których wynikiem było m.in. doprowadzenie do uchwalenia JAE, czy też przyjęcia Traktatu o Unii Europejskiej (Traktatu z Maastricht). Poprzez te decyzje Rada wpłynęła na dzisiejszy kształt Unii, zwłaszcza, że jest w zasadzie centralnym organem decyzyjnym, który pomaga rozwiązywać spory finansowe, czy dotyczące instytucji unijnych.


W dniach 20–21 marca 2003 r. odbyło się w Brukseli posiedzenie Rady Europejskiej. Obrady zapoczątkowała dyskusja na temat zapoczątkowanej kilkanaście godzin wcześniej inwazji sił koalicyjnych w Iraku. Jednak głównym przedmiotem rozmów były kwestie ekonomiczne, a szczególnie stan realizacji Strategii Lizbońskiej w warunkach spowolnienia wzrostu gospodarki światowej i rosnącego bezrobocia w UE. 

Czuć było wtedy nadchodzący kryzys, załamanie gospodarcze. Przypominam sobie jak z Polski rozpoczynały się wyjazdy zarobkowe do Irlandii i Wielkiej Brytanii w tym okresie. Jeszcze pojedyncze w 2003 r. natomiast w 2004 r. ruszyła ogromna fala wyjazdów. 

 Strategia Lizbońska, zainicjowana w 2000 r., miała na celu stworzenie w UE do 2010 r. najbardziej konkurencyjnej i dynamicznej, opartej na wiedzy gospodarki, zdolnej do trwałego wzrostu, z większą liczbą lepszych miejsc pracy i większą spójnością społeczną”.

 Każdego roku, podczas wiosennego posiedzenia Rada Europejska sprawdzała postępy w realizacji Strategii Lizbońskiej, wprowadzała uzupełnienia oraz określała program działania na następne dwanaście miesięcy. Podstawą budowy najbardziej konkurencyjnej, opartej na wiedzy gospodarki oraz społeczeństwa informacyjnego mają być działania w zakresie udoskonalania systemu edukacji i kształcenia ustawicznego, wspierania innowacyjności, m.in. przez wzrost wydatków UE na badania i rozwój (B+R) do poziomu 3% PKB.

Jednym z największych wyzwań było niewątpliwie reformowanie rynku pracy. Jego celem było osiągnięcie do 2010 r. zatrudnienia na poziomie 70% (w grupie osób w wieku produkcyjnym). 

 Zagadnienia międzynarodowe omawiane na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2003 dotyczyły zwłaszcza interwencji sił koalicyjnych w Iraku. Mimo rozbieżności w ocenie operacji „Wolność dla Iraku” przez Francję oraz Niemcy, we wspólnym oświadczeniu zgodzono się co do konieczności włączenia się UE w odbudowę tego państwa, po zakończeniu działań zbrojnych. 

Podkreślono juz wtedy iż koordynowanie odbudowy Iraku należy powierzyć ONZ.
 Unia Europejska wyraziła wolę uczestnictwa w pomocy humanitarnej dla Iraku.
 Rada Europejska opowiedziała się za zachowaniem „integralności terytorialnej, suwerenności, stabilności politycznej, pełnym i skutecznym rozbrojeniem Iraku”, a także kontynuacją programu „ropa za żywność”. 

Zwrócono uwagę na konieczność pomocy państwom sąsiadującym z Irakiem, w związku z ewentualnością napływu uchodźców do Europy.